Agnieszka Olejnik
Dworek w Miłosnej (tom 1)
Wydawnictwo: Filia
Wydawnictwo: Filia
Ilość stron: 330
Kwiecień 2019
ISBN: 978-83-8075-639-7
Oprawa: miękka
Oprawa: miękka
Bogna jest właścicielką wspaniałej posiadłości. Nie ma męża ani dzieci, jedynymi jej bliskimi jest wieloletni przyjaciel, oraz dwie kuzynki, Ada i Monika, które postanawia zaprosić na swoje osiemdziesiąte urodziny.
Obie kobiety przyjmują urodzinowe zaproszenie i przyjeżdżają do Miłosnej wraz ze swoimi rodzinami, Ada z dorastającym synem a Monika z mężem i dwóją dzieci. Podczas uroczystości dowiadują się, że po śmierci Bogny zostaną jej jedynymi spadkobierczyniami, ale w razie gdyby chciały sprzedać posiadłość i podzielić się pieniędzmi, muszą spełnić pewien warunek.
Gdy dwa lata później Bogna umiera, Ada i Monika podejmują decyzję przyjęcia spadku i zamieszkania w posiadłości, co wiąże się z całkowitą zmianą dotychczasowego życia.
To tak powierzchownie o treści, nie ma co opisywać i się rozwodzić, warto po prostu przeczytać, gdyż codzienność Ady i Moniki wcale nie jest taka kolorowa.
Powieść pięknie napisana, lekkie pióro to lekkie i szybkie czytanie. Autorka cudownie "maluje obraz i klimat" starej, pięknej i zadbanej posiadłości. Chętnie bym się tam wprowadziła i pospacerowała po cudnym ogrodzie. Niestety, ostatnie zdanie w powieści to: "Koniec tomu pierwszego", no i przyjdzie mi czekać nie wiadomo ile. Czuję się niekomfortowo i pozostaję w sporym niedosycie.
Co do minusów to jest jeden uwierający jak kamień w bucie, liczne błędy literowe, irytujące.
Obie kobiety przyjmują urodzinowe zaproszenie i przyjeżdżają do Miłosnej wraz ze swoimi rodzinami, Ada z dorastającym synem a Monika z mężem i dwóją dzieci. Podczas uroczystości dowiadują się, że po śmierci Bogny zostaną jej jedynymi spadkobierczyniami, ale w razie gdyby chciały sprzedać posiadłość i podzielić się pieniędzmi, muszą spełnić pewien warunek.
Gdy dwa lata później Bogna umiera, Ada i Monika podejmują decyzję przyjęcia spadku i zamieszkania w posiadłości, co wiąże się z całkowitą zmianą dotychczasowego życia.
To tak powierzchownie o treści, nie ma co opisywać i się rozwodzić, warto po prostu przeczytać, gdyż codzienność Ady i Moniki wcale nie jest taka kolorowa.
Powieść pięknie napisana, lekkie pióro to lekkie i szybkie czytanie. Autorka cudownie "maluje obraz i klimat" starej, pięknej i zadbanej posiadłości. Chętnie bym się tam wprowadziła i pospacerowała po cudnym ogrodzie. Niestety, ostatnie zdanie w powieści to: "Koniec tomu pierwszego", no i przyjdzie mi czekać nie wiadomo ile. Czuję się niekomfortowo i pozostaję w sporym niedosycie.
Co do minusów to jest jeden uwierający jak kamień w bucie, liczne błędy literowe, irytujące.
